Α Ν Ε Κ Δ Ο Τ Ο ( IV )
( από παιδικές αναμνήσεις)
ΤΟ Α Χ Τ Α Π Ο (Δ) Ϊ
θυμάται και γράφει ο Ντίνος Καραξής
Στα Πηγάδια το καλοκαίρι όσες ώρες είχε η μέρα βρισκόμασταν στη θάλασσα. Όλα τα παιδιά από πέντε χρόνων και πάνω ήσαν άριστοι κολυμβητές και δε χρειαζόντουσαν συνοδό.
Η μεγάλη συγκέντρωση γινόταν στην αμμουδερή παραλία κάτω από το συντριβάνι. Στην πιο πέρα παραλία με πέτρες και χαλίκια τα μεγαλύτερα παιδιά πήγαιναν για καβούρια. Στήναμε πρόχειρα τζάκια ( με δυό πέτρες) για φωτιά και τσουρίζαμε ( ψήναμε) τα πεντονόστημα καβούρια , σε αυτοσχέδιες σχάρες , που βρίσκαμε ολοζώντανα σηκώνοντας τις πέτρες.
Ξαφνικά πλάϊ μας στο μεγάλο στρογγυλό βράχο βγαίνει ένας θόρυβος σαν φύσημα και πλοκάμια να ταράσσουν τα ήρεμα νερά. Επρόκειτο για ένα αρκετά μεγάλο χταπόδι που είχε σφηνώσει στη ρίζα του βράχου και προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί. Δε τολμούσαμε να το πλησιάσουμε όπως κουνούσε τα πλοκάμια του και αποφασίσαμε να ζητήσουμε βοήθεια Ο φίλος μου κι’εγώ συντονισμένοι αρχίσαμε να φωνάζουμε δυνατά :
Ένα άχταπόϊ ! — Ένα άχταπόϊ !
Κάποιος άγνωστος περαστικός μας άκουσε , κατάφερε να το πιάσει , και ως συνήθως άρχισε να το χτυπά στο βράχο να παραλύσει.
Ενώ περιμέναμε την ανταμοιβή μας τουλάχιστον δύο χαχάλες ( πλοκάμια) για τη φωτιά που περίμενε , εκείνος, βουβός κι’ αμίλητος , πέρασε τα δύο δάχτυλα στη κουκούλα το πήρε κι’ έφυγε……
Άφωνοι κυτταχτήκαμε λες και συναντήθηκαν οι σκέψεις μας.
” Θα ήταν προτιμότερο να αφήσουμε το χταπόδι να απελευθερωθεί να πάει στη κατοικία του παρά να το προδώσουμε σ’ αυτόν όχι μόνον τον αχάριστο αλλά και αγενή κύριο που δεν αξιώθηκε να πεί ούτε ένα ευχαριστώ…………
22.2.2025
Καρπαθιακά Νέα
