ΟΛΥΜΠΟΣ Αύγουστος 2050
«Οι Τελευταίοι Φορείς»
Αυγουστος 2050,
μπροστά στο
Γιαπί Λαογραφικό Μουσείο
της Ολύμπου,
Το τελευταίο ζευγάρι
μονίμων κατοίκων
κουβαλούν στις πλάτες τους
ό,τι σώθηκε: εικόνες,
κεντήματα, μνήμες.
Δεν το κάνουν για
να τα εκθέσουν …
το κάνουν
λίγο πριν πεθάνουν…
σαν ύστατη παράδοση
στα χέρια του μέλλοντος.
Τριάντα αιώνες πολιτισμού,
από την αρχαία Βρουκούτα
και τη Σαρία,
από το Βυζάντιο,
Ενετοπκρατια,
την Τουρκοκρατία
και την Ιταλοκρατία,
από τα χέρια των ανδρών
που σμίλευαν την πέτρα
και των γυναικών
που ύφαναν, και κεντουσαν
την Άνοιξη στο πανί..
έμειναν σαν βάρος
σε δύο γέροντες.
Από το 2010
αυτό το κτήριο
έμεινε γιαπί.
Τότε που είχαμε
ακόμα Κοινότητα
με τον τελευταίο πρόεδρο
τον Κώστα Μ. Τσαμπανάκη ξεκίνησε…
και σταμάτησε όταν έγινε
ενιαίος Δήμος όλη η Κάρπαθος.
Από τότε πέρασαν
δεκαπέντε χρόνια,
τρεις δημοτικές αρχές,
και τώρα βρισκόμαστε
σε λιγο κλείνουμε τον δευτερο χρονο της τέταρτης.
Πέρασαν από μπροστά του δυο
προδροι
της Ελληνικής Δημοκρατίας
και ο Προθηπουργος
Κι όμως, το κτήριο μένει
στάσιμο.
γυμνό τούβλο,
μια πινακίδα σκουριασμένη.
Που γρφει ενα πικρό
«Γιατί;»
ΚΡΙΜΑ.
Πριν έξι χρόνια
κράτησα την κάμερά μου
και μπήκα στην αποθήκη
της Κοινότητας μας
μαζί με τον
αρχαιοφύλακα Καρπάθου
Μηνά Η. Λεντή.
Εκεί, ανάμεσα στη σκόνη,
στο λιγοστό φως
και τη σιωπή,
βρήκα σκορπισμένα
τα εκθέματα του λαού μας: μάρμαρα
και αμφορείς,
βυζαντινές εικόνες,
ιερά κειμήλια,
κεντήματα,
εργόχειρα από κορίτσια του
τότε σχολείου 1960
και είδα και το κέντημα της αδερφής μου δεκάχρονη τότε
κσι βούρκουσα….
Ήταν μια ντροπή
που κατέγραψα στο φιλμ∙
ντροπή
όχι μόνο για την Όλυμπο,
αλλά και για μια Ελλάδα
που καυχιέται για
τον πολιτισμό της,
μα δεν τον τιμά.
Δείτε το σε αυτήν την διεύθυνση:
https://youtu.be/K4jFrbiO1q4?si=wtr_MIEXhOfMLpbC
Από τότε πέρασαν
έξι χρόνια,
κι όμως
το «Λαογραφικό Μουσείο Ολύμπου»
μένει ίδιο:
ένας σκελετός με τούβλα,
χωρίς να στεγάζει
πραγατικά τον πλούτο
και τις μνηνες του τόπου.
Πριν δύο χρόνια κατέγραψα
και δηλώσεις του εργολάβου, μαζί με τον τότε δήμαρχο
Γιάννη Νισύρο και άλλους,
που διαβεβαίωναν ότι
σε λιγότερο από έναν χρόνο
το έργο θα παραδινόταν.
Μα τίποτα δεν έγινε.
Μπορείτε να το δείτε
σε αυτην διεύθυνση:
https://youtu.be/kDMFUAAAs9k?si=qOxn5OqODQcqOj_i
Γι’ αυτό ζωγράφισα
αυτή την εικόνα:
Είμαστε στον
Αυγουστο του 2050.
Η τελευταία γυναίκα
με το καβάϊ
και ο άντρας της
ανεβαίνουν τα σκαλιά
για να αποθσέσουν
τα τελευταία εκθέματα πολιτισμού:
Μια δωρική κολόνα
από τη Βρουκούντα στον ώμο,
δυο-τρεις βυζαντινές εικόνες στην αγκαλιά,
και τα τελευταία κεντήματα
που κρατά η γυναίκα του.
Λίγο πριν πεθάνουν.
Σαν να παραδίδουν
την ψυχή του τόπου
στα κρύα χέρια της λήθης.
Κι όμως, γύρω τους
οι περαστικοί στέκονται
μόνο ως θεατές.
Μπορεί να είναι
ο μελλοντικός Δημάρχος
ή Δήμαρχος ..
μπορεί νσ;ειναι και σύμβουλοι
μπορεί κσι απλοί επισκέπτες..
Με τα κινητά και τις κάμερές τους τραβούν φωτογραφίες.
Κανείς δεν σκύβει
να σηκώσει το βάρος.
Ο πολιτισμός έγινε θέαμα
το βίωμα ενα κλικ
πάγωμα σε οθόνη κοινητου και και καμερας.
Όπως γενικά
η νοοτροπία των Νεοελλήνων.
Αν συνεχίσουμε έτσι,
το μέλλον μας
δεν θα έχει παρά μόνο μισογκρεμισμένα τούβλα
και σκουριασμένες ταμπέλες.
και σουβενίρς με φρέντο καπουτσίνο
και μακαρουνες..
και καποιο μαντίλι
Μα ο πολιτισμός
δεν είναι σκηνικό
για τις πλατείες ..
ούτε διακόσμηση
για τα μάτια των τουριστών.
Είναι γέφυρα αμίδρομη
των αρχαίων μας προγόνων
με τους απογόνους μας.
Είναι αντίδωρο
να μοιράζεσαι.
Είναι ρίζα
για να σταθείς,
κλαδιά για να
απλώσεις πανω και περα ,
φτερά για να πετάξεις,
φως για να πορευτείς.
Κι όταν οι τελευταίοι
φορείς φύγουν,
αν δεν ξυπνήσουμε,
θα κατεβάσουν μαζί του
ς στον τάφο
και το τελευταίο
κομμάτι αλήθειας
αυτού του τόπου.
Το παράπονό μου είναι βαρύ:
τόσα έργα κάναμε
με τα αδέλφια μου
στην Όλυμπο και στο Διαφάνι.
το σχολείο που αποκαλείται
Το ωραιότερο στην Ελλάδα εξωτερικά,
την είσοδο του Συλλόγου μας
στη Ρόδο
«Η Βρυκούς»
κι όμως κανείς από τους αρμόδιους φορείς
δεν ζήτησε έστω
μια συμβουλή
για το Λαογραφικό Μουσείο.
Εκτός από τον Νίκο τον Νταή,
που ήταν αντιδήμαρχος στην προηγούμενη δημοτική αρχή.
Από τη δεκαετία του ’90,
όταν επέστρεψα στην Όλυμπο, έλεγα συνεχώς
(Πρέπει να το θυμούνται πολοί οι χωριανοι )
ότι πρωταρχικό έργο
για τον τόπο ήταν να δημιουργηθεί
ένα αγροτικό μουσείο.
Τόσο σημαντικό το θεωρούσα.
Το έγραψα
και στην εφημερίδα
Όλυμπος του Συλλόγου μας της Ρόδου <<Η Βρυκους.>
ως πρόταση,
στο οικόπεδο για το ποδοσφαιρικό γήπεδο ,
που σήμερα
έγινε πάρκινγκ
για κοντέινερ .
Εκεί έπρεπε να γίνει
ο χώρος του Αγροτικού Μουσείου. Εκεί υπήρχε
ο κατάλληλος τόπος∙ μπορούσαν να σταματούν λεωφορεία,
να μπαίνει ο επισκέπτης
και να συναντά έναν χώρο ζωντανό με κέρινα ομοιώματα,
με αλώνι,
με την καθημερινή ζωή του χωριού.
Ένα μουσείο όπως
αρμόζει στην Όλυμπο.
Τελικά, έκαναν αγροτικο
οι Πυλές.
Εγώ το ένουσα κάτι πολύ πιο μεγάλο.
Μα δεν σταμάτησα.
Μιλούσα πάντα για μουσείο. Ακόμα και για τη μηχανή
του Παραγιού
που ενοικίασε η Κοινότητα,
(Που για δεκα και πλεον χρόνια
πλήρωνε ενοίκιο,
ένα άδειο κτήριο )
ακόμα και για κάθε τι που μπορούσε να μείνει ζωντανό.
Και τώρα με αυτό το Γιαπί
που πέρασαν
δεκαπέντε χρόνια
και τίποτα.
Ούτε μια συμβουλή,
ούτε μια συζήτηση.
Κι έχουμε από το 2009
το Μουσείο Βασίλη Χατζηβασίλη, που στέκει με σεβασμό στον πολιτισμό και στη μνήμη.
Κι όλα αυτά τα βίντεο
που συλλέγω τόσα χρόνια
με ανιδιοτέλεια
μνήμες ανθρώπων που έφυγαν, αλλά μένουν ζωντανοί στις εγγραφές
θα έπρεπε να βρουν
τη θέση τους.
Για αυτους
και για αυτες
από σεβασμό,
θα επρεπε να
εχουμε
και εμεις μια αποψη
Κρίμα …
28.8.2025
Καρπαθιακά Νέα
