Γράφει ο Μανώλης Λαμπρίδης
Η σιωπή του υγρού άσματος!!
Στο χωριό Αρκάσα της Καρπάθου λειτουργούσαν 12 νερόμυλοι σε απόσταση 1.000 μέτρων περίπου κατά μήκος του ρέματος από την πηγή, έως την περιοχή θαλασσίτης όπου το νερό αντάμωνε την θάλασσα!
Κάτω από το μαξιλάρι ξυπνά η νοσταλγία. Στο αυλάκι το νερό κυλούσε όπισθεν. Ανακινώ τον χρόνο εκεί που περπάτησε ντυμένος με τα ρούχα του χτες.
Ανάλαφρα. Να μην σβήσει τα αχνά βήματά του.
Με οδήγησε στο σημείο που κάποτε ανάβληζε η φωνή του νερού.
Το βλέμμα περπάτησε εκεί που ο χρόνος άφησε πίσω του τρεχάμενη ζωή.
Η Μυλόπετρα αλέθει την σοδειά των αναμνήσεων εισπράττονταςτην αμοιβή σε συναίσθημα όσο όριζε το ξάι.*
Το όνειρο δεν ακούμπησε την αλήθεια.
Η νοσταλγία αντάμωσε την παρουσία της απόγνωσης.
Κοντοστάθηκα στα ερείπια περασμένης ζωής.
Μέτρησα την απόσταση μεταξύ φθοράς και αδιαφορίας.
Λύγισαν τα πόδια της μνήμης από το βάρος της σιωπής.
Ο χρόνος κράτησε ουδέτερη στάση στο μέτρημα των βημάτων του.
Έντονη η συγκίνηση μου εμφανίστηκε στην απουσία της βοής του νερού.
Έσκαψα στα ερείπια να ανακαλύψω τον απολεσθέντα βηματισμό περασμένης ζωής.
Να ακούσω φωνές και λόγια να μιλούν για αλεύρι, προζύμι, ψωμί, νερό.
Απόμειναν μόνο οι πέτρες μουγκές να αναπαύεται η σιωπή τους.
Γεμάτες χαρακιές να σου θυμίζουν τον πόνο τους.
Δεν τις πάτησα, να μην ξυπνήσουν και κρυφακούσουν λόγια λησμονημένα.
Οι ρίζες από πικροδάφνες και μυρτιές άγγιξαν τον καημό του μυλαύλακου και μαράθηκαν.
Τα απάτητα μονοπάτια χορτάριασαν.
Το παρόν διεκδικεί τον απολεσθέντα βηματισμό.
Οι πεταλούδες πετούν στο ύψος της ορφάνιας μόλις προσγειώθηκε ο υγρός θάνατος.
Οι αναταράξεις στα σύννεφα της εγκατάλειψης στέγνωσαν κάθε ελπίδα.
Στις πισίνες ναυάγησε ο κάμπος.
Θέρισαν το παρελθόν, και έσπειραν κοιτώνες.
Στ’ αλώνια φέτα φέτα πωλούν τον ήλιο στην αλλοδαπή αγορά.
Η υδάτινη ζωή στην Φλέ(β)α του Μπινιά δεν άντεξε την υπερχείλιση του μοντέρνου καιρού.
Στα αυλάκια σιώπησε το γάργαρο άσμα.
Ο χρόνος άνευ λόγου τσιμέντωσε την ρέουσα μουσική σε δημόσιο χώρο.
Όσο κι’ αν προσπαθεί ο άχός να φτάσει στ’ αυτιά μου, τόσο απομακρύνεται φιδοσέρνοντας σωληνομένος.
Πως να διαχειριστείς το ερωτηματικό του συναισθήματος?
Ότι άγγιξε ο χρόνος στο πέρασμα του, το έπνιξε η μνήμη.
Αντικρύζοντας τα ερείπια δεν μπορείς να ακυρώσεις τα σημάδια μιας ξεχασμένης ζωής που κάποτε την κυλούσε το νερό.
Στην εκταφή του αειμνήστου χρόνου οι μυλόπετρες γυρίζουν.
Το συναίσθημα ανθίζει όταν η ματιά του πάθους σε μεταφέρει στο πριν.
Τότε που η ζωή στο ανήφορο ήταν φορτωμένη τον επιούσιο μιας μέρας.
Τότε που το τίποτα γέμιζε το καλάθι των απαιτήσεων.
Τότε που χάιδευαν την γη να μερώνει.
Μυλαύλακο
Χωνί
Φτερωτή
Άξονας
Μυλόπετρες.
Αθόρυβα καλπάζει η μνήμη.
Στο πέρασμά της αράχνες και η σιωπή του νερού μαρτυρούν την ανείπωτη λύπη.
Ο χρόνος αρνείται την ενοχή του στο εδώλιο της φθοράς.
Οι κληρονόμοι πήραν αποστάσεις από τα συναισθήματα της αποδοχής.
Ντυμένοι στην μόδα της αδιαφορίας συμβιβάσηκαν με την καταστροφή.
Το ενδιαφέρον ξεψύχησε.
Η αναστήλωση μιας γερασμένης ζωής θάφτηκε.
Είναι προτιμότερο να αγκαλιάζεις το μέλλον, παρά να θυμάσαι το γονικό σου παρελθόν.
Τα συναισθήματα δύσκολα επιβιώνουν.
Ανακαλύπτονται αργότερα στα ερείπια ως ένα τοπίο ιστορικής μνήμης.
Μανώλης Λαμπρίδης
Κάρπαθος Ιούνιος 2025
*Ξάι = μέτρο βάρους – ποσότητας.
