Αναζητώ δύο λέξεις να γράψω για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν από την χθεσινή βραδιά. Είναι δύσκολο και κάποιες φορές οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Όμως θα προσπαθήσω να αποτυπώσω έστω αμυδρά τα όσα βίωσα και βιωνω.
Καταρχάς, για μένα η χθεσινή παρουσίαση είναι ένα σύμβολο, ένα σπουδαίο σύμβολο : αυτού του να κοινωνείς την ψυχή σου, τα βαθύτερα κομμάτια σου, με ανθρώπους που φέρεις μέσα σου το δέσιμο μαζί τους, το δέσιμο που δημιουργεί η κοινή καταβολή.
Είμαστε ο τόπος που μας γέννησε.
Είμαστε τα βουνά και οι θάλασσες που παιδιά αγκάλιασαν την ύπαρξη μας.
Αυτό κρατώ από το χθεσινό βράδυ, την αίσθηση αυτού του δεσμού. Την αίσθηση της οικειότητας, του να αγκαλιάζεις τους ανθρώπους που βάδισες για μια ολάκερη ζωή στην ίδια πλάση. Και πιο όμορφη αγκαλιά από της ποίησης δεν υπάρχει.
Γιατί η ποίηση είναι προέκταση της Φύσης, γέννα και ανάκλαση της ίδιας της ψυχής μας. Έτσι σε ένα κατάμεστο Πολιτιστικό Κέντρο, γεμάτο από αγαπημένους ανθρώπους και καθαρά βλέμματα ήλθαμε για ακόμα μια φορά κοντά, και κοινωνησαμε την απλή αλήθεια : ότι είμαστε περισσότερα από κορμιά και φθορά.
Είμαστε ομορφιά και ενσυναισθηση και αγκαλιασμα.
Αυτό είναι η ποίηση και αυτό κάνει άλλωστε και αλλιώς δεν είναι ποίηση. Για ολα αυτά και για την αγάπη που τόσο αμέριστα έλαβα νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου.
Πρώτα πρώτα τους υπεύθυνους του πολιτιστικού κέντρου και όλους τους συντελεστές της βραδιάς που έφεραν όλα αυτά στο φως για να κοινωνηθουν τα κομμάτια μου, της Ανάμνησης Επόμενων Ρηγμάτων.
Εν συνεχεία όλους όσους παραβρέθηκαν είτε εν σώματι είτε εν πνεύματι. Όλοι ήσασταν εκεί και πραγματωσαατε κάτι τόσο ωραίο και ουσιαστικό. Χωρίς εσάς τίποτα δεν θα ήταν εφικτό.
Γεννήσαμε κάτι ολοφωτο και βαδισαμε από το σκοτάδι στο φως του μαζί. Κι αυτό από μόνο του είναι η πιο απτή απόδειξη πως μπορούμε το φως του μαζί. Σας είμαι ευγνώμων. Και θα ευχηθώ μόνο να βρισκόμαστε μαζί στο φως και να γενναμε κάθε στιγμή τα ρήγματα που τόσο ζωτικά έχουμε όλοι ανάγκη.
Τα ρήγματα εκείνα που γεννούν κάποτε την αλλαγή.
Κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνουμε την στιγμή που συμβαίνει.
Είμαι βέβαιος, πως οι πιο μικρές στιγμές είναι τα σύμβολα εκείνα που λειτουργούν ως εφαλτήρια για να βαδίζουν χέρι χέρι οι άνθρωποι σε έναν δρόμο δικό τους.
Κουβαλάμε σκοτάδι μα κουβαλάμε και φως.
Πατρίδα μας είναι το φως και η θάλασσα που μας εθρεψε. Να αγωνιζόμαστε για αυτήν.
