Μα δες τα φώτα αυτά του δειλινού δεν έχουν τέλος σου έλεγα τότε για την αλήθεια
για τα μικρά αστέρια που ανατέλλουν στον ορίζοντα με την άγνοια του κινδύνου
με την άγνοια να είναι ίσως νεκρά δεν με ένοιαζε τότε το τέλος
ας τον είχες βαφτίσει θάνατο ας τον είχες βαφτίσει χωρισμό
δεν είχα να σου πω παρά το βλέμμα το γαλάζιο
του άπειρου σύμπαντος
που ενυπήρχε πάντα με την θλίψη
από την γέννηση μου έβλεπα αλλιώς τα χρώματα
από την γέννηση μου βίωνα αλλιώς τους τρόμους
και άλλα πράγματα με τρόμαζαν κάθε φορά
υπήρξα ακέραιος και μελετηρός
μελέτησα πολύ τους χάρτες, τους μεγάλους αρούς που βάδισα παιδί
κρυμμένος από την σκληρότητα του κόσμου
υπήρξα ταξιδιώτης κι ας μου το αναγνώρισες
ταξίδεψα πολύ στα μάτια σου
και έφτανε να περάσει χώρος
ο βαθύς χρόνος ανάμεσα
δεν είχε σημασία πια
μα δες αυτά τα φώτα του δειλινού δεν έχουν τέλος σου έλεγα
εσύ είχες ήδη φύγει
από εκείνη την παραλία
την ώρα του δειλινού
