γράφει η Μαριγούλα Κρητσιώτου
Αγαπητέ σε όλους μας Μανόλη, τι θλίψη …
έφυγες κι εσύ…
κι η απέραντη ζωή σου συμπυκνωμένη,
τώρα,
σε φλας εικόνων, σε μνήμες κι αναμνήσεις…
Αδεια η θέση σου στα καφενεία μας,
Άδεια στα γλέντια και το χοροστάσια μας
άδεια στον στάβλο σου, στις Στές….
στ’ αρχοντικό το καταφύγιό σου…
Εκεί, που πάντα κάτι τις μαστόρευες…
έξοχος κάματος, όρθιας και περήφανης ζωής….
Εκεί ζεστός καφές από τα απλόχερα τα χέρια σου…
Κι από την ανοιχτή καρδιά σου
κατάντικρυ στην Κάσο,
κατάντικρυ, στον ήλιο του πρωινού, μα και τ’ απόβραδου.
Κι αστεία κι αγαπησιάρικες προσταγές..,
«κάησε κάτω…κεντίν έχει ο κώλος σου».
Κι ύστερα, « άκου αυτό το σκοπό, κι αυτή τη κασέτα…»
Αρχεία ζωής …σημασιο-φορτωμένα …
Λύγισες…έσπασες…κι έρχεται το Μεγάλο Σάββατο.
Τον φούρνο ποιος θα ανάψει, τα ‘υζάντια πού θα φουρνιστού’
Και ποιος θα ακούει τα παράπονα…
«Το ‘ικό μου το ‘βαλες στα ρόα, θα καεί»…
Ανούσιοι καημοί….επί ζωής
Λαμπρή Κυριακή, τα βαρελότα θα βαρούν.
Κι οι φούρνοι θα μοσκοβολούνε,
Θα ανατριχιάζουν οι αισθήσεις, γεύση κι όσφρηση.
Και συ «στην άζωη ζωή της απραξίας».
Αποθέτουμε απέραντη αγάπη στην μνήμη σου..
8.4.2023
Καρπαθιακά Νέα
