Οι λέξεις έχουν τη δύναμη μπορούν να κρύψουν κάτι από την αλήθεια όμως οι εικόνες, έτσι γυμνές κι αφτιασιδωτες, στήνουν χορό με τα δυνατότερα συναισθήματα μας και δε συγχωρούν τις πράξεις μας. Στην άκρη της νότιας Καρπάθου, στο Μιντι του Αφιαρτη, ένας άγνωστος έστησε μια άηχη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές τα παπούτσια που ξέβρασε όλα αυτά τα χρόνια η θάλασσα στην ακτή! Πήρε έναν πεθαμένο από καιρό κάβο και μέσα του ταίριαξε τα παπούτσια που τα περισσότερα δεν έχουν ταίρι. Στέκουν σήμερα βουβά, ανήμπορα να ψελλισουν κάτι από τη θλιβερή ιστορία που κουβαλά το κάθε ένα από αυτά στις σόλες, τα πλαστικά και τα πετσια του.
Την εικόνα διέκρινε και απαθανάτισε ο Χρόνης Πανάρετος. Ένα πρόχειρο μνημείο μια μη αδειοδοτημένη κατασκευή, από κεινες που βοηθούν να δούμε μια στάλα πέρα από την εσωστρέφεια και τη βολή μας.
Θα μπορούσαν άραγε να είναι δικά μας; ή εμείς δεν θα ζήσουμε το δράμα των ανθρώπων που τα φορούσαν; μήπως οι πρόγονοι μας βρέθηκαν στη θέση τους; κι ο φθαρμένος κάβος; τι θέλει να μας πει ο άγνωστος δημιουργός του έργου; είναι ο κόσμος ; η γη που κλείνει μέσα της το δράμα αυτών των ψυχών; όλων των ψυχών;
Στην Αθήνα ή στον ερημικό Αφιαρτη, παντού υπάρχει η ευκαιρία να δούμε πέρα από τον εαυτό μας και να επαναπροσδιορίσουμε κάτι από τις παγωμένες αξίες μας. Γερνάμε αγκαλιά με έναν καθρέφτη.
Ευχαριστούμε τον άγνωστο δημιουργό και τον Χρόνη Πανάρετο για την μοιραία υπενθύμιση. Το βλέμμα γυρνά, ψάχνει τη θάλασσα για να ξεπλυθεί. Αυτά τα παπούτσια δεν ήταν ποτέ άγνωστα η ξένα…
Μανώλης Δημελλας
23.11.2023
Καρπαθιακα Νέα
