γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ
Μετά από λίγες γιορτινές μέρες στην Αττική, βρέθηκα – μετά χαράς – στο πλοίο του επαναπατρισμού – στο καράβι της επιστροφής προς την «πολυπόθητη μου Ιθάκη» – την Πάρο.
Λίαν πρωί σαλπάραμε από το λιμάνι του Πειραιά με γνωστό πλοίο της γραμμής. Στο καράβι επέλεξα μια θέση όπου αμέσως με κατέλαβε ο ύπνος. Μετά από περίπου μία ώρα και κάτι, σηκώθηκα να βγω στη πρύμνη για λίγο αέρα. Ανοίγοντας την πόρτα, αντίκρισα ένα θέαμα που δύσκολα περιγράφεται – μιά «ζωγραφιά» που πραγματικά μου άνοιξε την ψυχή! Μπροστά μου ήταν το στενό μεταξύ Τζιά και Θερμιά. Η θάλασσα- ήρεμη – μία γαλάζια λίμνη, και παρόλο που έπεφτε ψιλόβροχο, ο Ήλιος κατάφερνε να ρίχνει τις ακτίνες του και να φωτίζει, εκτυφλωτικά, τα δυο αυτά νησιά. Για αρκετά λεπτά στεκόμουν ακίνητος σε έκσταση, απολαμβάνοντας την ομορφιά….στιγμές και σκηνές που αποθηκεύονται στην μνήμη και βγαίνουν ως αντανακλάσεις του εαυτού μας….και τότε άρχισα ψυθυριστά να ακούω στίχους του Νίκου Καζαντζάκη.
Στο αριστούργημά του «Αναφορά στον Γκρέκο», ο Καζαντζάκης υμνεί την ομορφιά της Ελληνικής φύσης με τον ήλιο, λέγοντας ότι είναι όπως όταν πρωτοβγήκε από τα χέρια του Θεού. Στο μεγάλο του έργο «Αλέξη Ζορμπά», περιγράφει ένα ταξίδι, όπου το Αιγαίο είναι μια θάλασσα με νησιά λουσμένα στο φως, με τη σιγανή βροχή να είναι ένα διαφανές πανί μπροστά από την αθάνατη γύμνια της Ελλάδας.
«Είναι ευτυχής», μας λέει ο Καζαντζάκης, «ο άνθρωπος που του δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψει, προτού πεθάνει, στη θάλασσα του ΑΙΓΑΙΟΥ»….
-και πραγματικά – καλά να’μαστε – Είμεθα ως νησιώτες πανευτυχείς…..!
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!
–Ν. Μ. Γαβαλάς Νάουσα, Πάρος 30/12/2021
