γράφει ο π. Στυλιανός Φασούλας
Επιτρέψετε μου αδελφοί μου στην αγάπη σας, να σας πω δυο λόγια. Δυο λόγια καρδιάς για το πως αντιλαμβάνομαι, ζω και αισθάνομαι τον επουράνιο πατέρα μας. Αυτόν που για χάρη μας θυσίασε τον υιό του, αυτόν που για χάρη μας ανέχεται και υπομένει κάθε βλασφημία, καθε αμαρτία και κάθε πτώση μας. Που με μεγάλη καρτερία και λαχτάρα περιμένει τον άσωτο, που αγκαλιάζει την πόρνη, που βάζει σπίτι του τον ορκισμένο εχθρό του, και τον κάνει απόστολο του.
Γιατί ενας πατέρας που αγαπάει τα παιδιά του θα είναι πάντα εκεί κοντά τους, και όσα λάθη κάνουν στην ζωή τους, εαν ζητήσουν την βοήθεια του θα τρέξει αμέσως να τα βοηθήσει. Μόνο ένας πατέρας θα μπορέσει να το καταλάβει. Γιατί αυτό είναι η πατρική αγάπη. Οχι απλά να θέλει να είναι δίπλα σου, κοντά σου, αλλά να θέλει να είναι μέσα σου στην καρδιά σου, στο μυαλό σου, στην σκέψη, να ξέρει οτι ξέρεις πως είναι εδω για σένα καί θα είναι για πάντα.
Μας λέει ο υμνωδός Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; δηλαδή εκείνος που δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά ( λόγο της απειροτητας του), πως είναι δυνατόν να χωρέσει σε μια ανθρώπινη μήτρα.
Αυτό που ο άγιος μελωδός διερωτάται, έρχεται ο ίδιος κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός και του δίνει την απάντηση. Μας πως να μην χωράω σε μια μήτρα όταν μπορώ και χωράω μέσα σε μια καρδιά. Όταν έρχεσαι την Κυριακή με λαχτάρα να προσευχηθείς και με καθαρή και ταπεινή καρδιά έρχεσαι να μεταλάβεις, αλήθεια σου το λέω έρχεται και κατοικεί μεσα σου. Γιατί μια τέτοια καρδιά είναι καλύτερη απο τον παράδεισο. Όταν λοιπόν μια τέτοια καρδιά που μπορεί να χωρέσει τον Χριστό, τι έχει να φοβηθεί. ΤΙΠΟΤΑ. Αμήν
