8 ημέρες.. 3400km.. θερμοκρασίες έως και -15C..
Ανείπωτος πόνος, ανυπολόγιστη καταστροφή..
Κρατάω την ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα του κόσμου.. όλους αυτούς που αρνήθηκαν να πληρώσουμε όπου σταματάγαμε στη διαδρομή και λέγανε απλά «ευχαριστούμε Ελλάδα».. τη γιαγιούλα με το κατεστραμμένο σπίτι που δεν είχε πια στον ήλιο μοίρα, αλλά ήρθε αμίλητη κι έστρωσε μια πετσέτα στα χαλάσματα κι άφησε ντομάτες και χουρμάδες για να φάμε.. τους στρατιώτες που μας συνοδεύανε διακριτικά και μας ρώτησαν κάποια στιγμή αν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη γεννήτρια μας για να βράσουν νερό. Έφτιαξαν τσάι για εμάς, αυτοί δεν ήπιαν.. την επιστροφή το βράδυ στο camp που κάθε ομάδα είχε κάτι να διηγηθεί.. τα δάκρυα και την αγκαλιά του πατέρα που ψάχναμε στα χαλάσματα την κόρη του.. τους πάνοπλους στρατιώτες που βρισκόντουσαν παντού αλλά όταν περνάγαμε και βλέπανε τα εθνόσημα κατεβάζανε τα όπλα (όποιος γνωρίζει, κατάλαβε).. τους σεκιουριτάδες στην Αγιά Σοφιά όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε και μας περάσανε εκτός της τεράστιας ουράς αναμονής χωρίς να περάσουμε τους αυστηρούς ελέγχους επιπέδου αεροδρομίου που περνάνε όλοι υποχρεωτικά.. τις «συνοπτικές διαδικασίες» στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και την προσπάθεια από το προσωπικό να προλάβουμε την πτήση επιστροφής.. τον κυβερνήτη της Aegean που περίμενε να μπούμε για να τροχοδρομήσει και το χειροκρότημα από τους επιβάτες.. την υποδοχή και τις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων στην άφιξη μας..
Τέλος, έχοντας βρεθεί πολλές φορές στη θέση του, κρατάω την ήρεμη δύναμη και την υποδειγματική ηγεσία ενός ανθρώπου, που έπρεπε να γυρίσει πίσω 18 ψυχές.. Και μας γύρισε..
Τα ρούχα πλύθηκαν, ο εξοπλισμός επιθεωρήθηκε, ο ασύρματος και οι φακοί φορτίστηκαν…
Συνεχίζουμε…
22.1.2023
Καρπαθιακά Νέα
