Πατάμε σε μέρες που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά! Έτσι λοιπόν τα Καρπαθιακά Νέα ζήτησαν από τον Ηλία Λογοθέτη να μας περιγράψει τις προσωπικές μνήμες από κείνες τις στιγμές.
Η μαρτυρία του Καρπάθιου, με καταγωγή από το Απέρι, παρουσιάζεται για πρώτη φορά:
«Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήμουν ο Αγωνιστής ο συνειδητοποιημένος, ο ενταγμένος σε κάποιο πολιτικό χώρο. Ήμουν ένας 18αρης από επαρχία, και ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Αθήνα.
Ένας όμως 18αρης, που πέρασε την εφηβεία του μέσα στη Χούντα, μέσα στα απαγορεύεται. Που του επέβαλαν τι μουσική θα ακούσει, τι βιβλία θα διαβάσει, τι θα γράφουν οι εφημερίδες που διάβαζε!
Όλα αυτά μου δημιούργησαν την αντιπάθεια μου για το δικτατορικό Καθεστώς. Και να πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Τότε πήγαινα λογιστικά, στη σχολή Κοντολέφα, στην πλ. Κάνιγγος.
Ο συμμαθητής μου από Κάρπαθο Φραγκιός Μπέρτος, (που μετά εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα) πήγαινε στο Πολυτεχνείο.
Την Δευτέρα, που βρεθήκαμε στου Νικηφόρου την ταβέρνα, μου λέει ότι στο Πολυτεχνείο έφτιαχναν πανό που έγραφε <<ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ>> και διάφορα άλλα συνθήματα.
Την επόμενη μέρα, την Τρίτη, πηγαίνοντας για την σχολή μου, πέρασα από το Πολυτεχνείο. Μπήκα, είδα ένα φοιτητόκοσμο με ενθουσιασμό, να γράφει και να μιλά για δράσεις! Να λέει ότι πρέπει να γίνει κατάληψη, να αναγκαστεί το δικτατορικό καθεστώς να δείξει το αληθινό του πρόσωπο, μια που εκείνη την περίοδο με τον καραγκιόζη Μαρκεζίνη, προσπαθούσε να δείξει ένα πρόσωπο “δημοκρατικό”.
Στα πηγαδάκια υπήρχαν διάφορες συζητήσεις, που η αλήθεια είναι ότι δισκολευόμουν να παρακολουθήσω.
Έφυγα αργά το απόγευμα εκείνη την ημέρα από το Πολυτεχνείο, χωρίς να πάω στη σχολή. Την επόμενη μέρα, Τετάρτη, πήγα από το πρωί και πάλι. Άρχισε να μαζεύεται και άλλος κόσμος. Κυρίως Οικοδόμοι, και μου έκανε φοβερή εντύπωση, πως εργάτες άνθρωποι είχαν τόσες γνώσεις γύρω από οικονομία, κοινωνία και πολιτισμό! (Μετά κατάλαβα τι σχολείο είναι το Κομμουνιστικό Κίνημα! )
Ενθουσιασμένοι σχίζαμε κόλλες από τετράδια, γράφαμε <<ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ>>, <<ΕΣΑ ΕΣ ΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ>> <<ΦΟΛΑ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΤΗΣ ΕΣΑ>> <<ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ>>, << 6 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ 7 >> και άλλα, που τα κολλούσαμε στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, και στα παράθυρα των λεωφορείων και των τρόλεϊ !
Από μέσα οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις που είχαν φτιάξει οι φοιτητές, έπαιζαν στην διαπασών τραγούδια του απαγορευμένου τότε Θεοδωράκη. ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ Θεοδωράκη…
Τραγούδια που ΔΕΝ τολμούν να τραγουδήσουν οι όψιμοι σημερινοί υποστηριχτές του! Γιατί σίγουρα θα καεί η γλώσσα τους!
Στήθηκε και ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, που καλούσε τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους! <<ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ….>> Καλάθια με τρόφιμα, και είδη πρώτης ανάγκης ερχόντουσαν από τον κόσμο για τους φοιτητές.
Την επόμενη μέρα άρχισαν να μαζεύονται καλλιτέχνες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Ξυλούρης που έκανε την διαφορά με το περίφημο ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ, που έγινε ο Αντιδικτατορικός Ύμνος!
Μεχρι το βράδυ της Παρασκευής, δεν ξεκόλλησα από το τρελό Αντιδικτατορικό πανηγύρι που είχε στηθεί στο Πολυτεχνείο! Αργά το απόγευμα κυκλοφορούσε φήμη ότι ο Δικτάτορας θα κατέβαζε τα τανκς! Αλλά κανένας δεν έδινε σημασία. Έδειχναν όλοι αποφασισμένοι.
Έμεινα ως αργά. Όταν άρχισαν αν πέφτουν δακρυγόνα, που μέχρι τότε δεν ήξερα τι ήταν, φοβήθηκα. Το έβαλα στα πόδια. Έτρεξα στο ηλεκτρικό της Ομόνοιας, που ήταν πνιγμένο στα δακρυγόνα, και πρόφτασα το τελευταίο τρένο για το σπίτι στον Άγιο Νικόλα Αχαρνών.
Εδώ σταμάτησε ο δικός μου “ηρωισμός”, αφήνοντας τους αγωνιστές, να υπερασπιστούν μέχρι τέλους τον Αγώνα που ξεκίνησαν. Μέναμε στο σπίτι κλεισμένοι γιατί και τότε απαγορευόταν η κυκλοφορία. Όχι όμως για την υγεία μας, αλλά για την επιβίωση της Αμερικανόδουλης Δικτατορίας.
Αξίξει όμως να τονίσω ένα για μένα σημαντικό γεγονός!
Λίγες μέρες μετά κι ενώ ακόμα απαγορευόταν η κυκλοφορία, χτυπά το κουδούνι, στην κεντρική είσοδο του σπιτιού, και πηγαίνοντας κάποιος να ανοίξει βλέπει την φιγούρα κάποιου αστυνομικού με πηλίκιο! <<Μαλάκες, αστυνομία! Τι κάνουμε?>>
- Ανοίξετε ρε! Ο Λέοντας είμαι!
Ο Νίκος Λιοντάκης, από το Απέρι, που μετά είχε τις εφημερίδες στην Γωνία του Ανδρέου… Υπηρετούσε το στρατιωτικό του στην μισητή ΕΣΑ! Ανοίγουμε τη πόρτα και η πρώτη κουβέντα του ήταν,
-
Βάλετε Ντόϊστε Βέλε να κούσουμε τι λένε έξω! Γαμώ την Χούντα!
Ναι ένας ΕΣΑτζής αντιφασίστας!
Ένας ΕΣΑτζής, που το καλοκαίρι, ενώ μας είχαν πιάσει στο καφενείο του Σχοινοχωρίτη, στο Γιοφύρι του Απερίου, να τραγουδάμε Θεοδωράκη, κατέβηκε στο Αστυνομικό τμήμα έβρισε τον Αβραάμ, αν δεν κάνω λάθος στο όνομα, λέγοντας του ότι ως ΕΣΑτζής το έστησε για να παρακολουθήσει κάποιο φοιτητή, και ότι του χάλασε τη δουλειά!
Έπεσαν πολλά γέλια, όταν ζήτησε συγνώμη ο μπάτσος από τον Λέοντα! Αλησμόνητος…»
16.11.2022
Καρπαθιακά Νέα
