Γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Έκλαιγε μια βδομάδα ασταμάτητα. Της σκούπιζαν τα μάτια, μα εκείνη δεν σταματούσε. Έκλαιγε τόσο, που το κλάμα της ακούστηκε πέρα απ’ το νησί — σε όλη την Ελλάδα.
Ήταν στα μέσα Απριλίου του 1958, όταν η Κάρπαθος σηκώθηκε στο πόδι. Αναστάτωση, δέος, συγκίνηση· ένα θαύμα γεννιόταν στις Μενετές, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Σκούπιζαν την αγιογραφημένη μορφή, αλλά τα μάτια της συνέχιζαν να δακρύζουν, χωρίς σταματημό.
Και είναι στις εποχές της θολής ελπίδας που αναζητούμε με το κερί στο χέρι εκείνη τη μία, διαφορετική φωνή. Τη φωνή που θα γίνει φως στην καταχνιά. Έρχεται κάποια στιγμή που, με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένεις ένα θαύμα. Λίγο καταριέσαι τη μοίρα σου, που σε εγκατέλειψε — κι ύστερα, με τα ίδια σταυρωμένα χέρια, παρακαλείς για μια ελπίδα. Κάτι σταθερό, θεϊκό, αταλάντευτο. Ένα χέρι που θα σε βγάλει από τον προσωπικό σου λαβύρινθο.
Η Κάρπαθος όμως δεν χάρισε μόνο ένα θαύμα. Δύο ακόμα ιστορίες — σχεδόν θρύλοι — γεννήθηκαν στο νησί, κι έκαναν πιστούς και άπιστους να σκύψουν, ίσως κρυφά, το κεφάλι.
Το πρώτο, στο Απέρι, τον χειμώνα του 1964. Η δεκαοκτάχρονη μοδιστρούλα, Άννα Χατζηαντωνίου, είδε στον ύπνο της μια γυναίκα. «Η Ροδίτισσα Μαρία», όπως έλεγε ξανά και ξανά. Της μίλησε: «Κάτι θα σου συμβεί, αλλά μη φοβηθείς. Είναι σύντομο και περαστικό.»
Η Αννούλα ξύπνησε τυφλή. Παρά την άμεση ιατρική φροντίδα, τα μάτια της δεν έβλεπαν. Ξαναβρήκαν το φως τους μονάχα μετά από μια επίσκεψη στην τοπική εκκλησία. Ένας ψίθυρος άρχισε να κυκλοφορεί: είχε γίνει θαύμα.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη το 1950 στα Μεσοχώρια. Ο Κρητικός χωροφύλακας Νίκος Αναγνωστάκης υπηρετούσε στο χωριό, όταν ένα μεσημέρι Παρασκευής —13 Οκτωβρίου— ετοιμαζόταν για τη σιέστα του. Τότε, σύμφωνα με τη μαρτυρία του, τον επισκέφθηκε η Παναγιά η Μεσοχωρίτισσα.
Εμφανίστηκε, όπως είπε, ντυμένη με δίχρωμο φόρεμα και μαύρο τσεμπέρι. Του μίλησε: του ανέθεσε να διαδώσει το μήνυμα της παρουσίας της. Για να τον “δεσμεύσει”, τον άφησε μουγγό και με παράλυτο το αριστερό του χέρι. Του είπε πως μετά από οκτώ μέρες θα θεραπευτεί, και στις 29 Οκτωβρίου, στις 21:15, η φωνή του θα επανέλθει.
Τον προέτρεψε να πάει στη Ρόδο, στον γιατρό Γιώργο Χιωτάκη, να γράψει όσα του συνέβησαν σε χαρτί, και να μη δεχθεί καμία ανθρώπινη θεραπεία. Οι τοπικές εφημερίδες παρακολουθούσαν την υπόθεση από κοντά, καταγράφοντας καθημερινά τις εξελίξεις.
Και πράγματι, το χέρι του επανήλθε και η φωνή του επέστρεψε, ακριβώς την προαναγγελθείσα ώρα. Η πρώτη του λέξη; «Ναός» — όπως κατέγραψε η εφημερίδα Πρόοδος Δωδεκανήσου στις 31 Οκτωβρίου 1950.
Θαύματα! Αυθυποβολή ή θεϊκή παρέμβαση; Παιχνίδι του νου ή ανεξήγητο άγγιγμα από ψηλά;
Η απάντηση παραμένει ανοιχτή. Κάποιοι σιώπησαν μπροστά στο ανεξήγητο, άλλοι προσευχήθηκαν χρόνια χωρίς απάντηση. Κι όλοι, ίσως, περιμένουν ακόμα.
Το μεγαλύτερο θαύμα όμως — αυτό που συνεχίζει καθημερινά και σιωπηλά — είναι η ίδια η ζωή. Που μας προσπερνά βιαστικά, ανάμεσα σε πολλές ανατροπές, δοκιμασίες, ματαιώσεις και στιγμές πίστης.
Αναζητούνται, λοιπόν, ελπίδες σταθερές. Κι αν γίνεται, σε προσφορά… πακέτο.
6.7.2025
Καρπαθιακά Νέα
