Μέσα σε ένα απόκοσμο σύθαμπο που έκρυβε σχεδόν κάθε μικρή ασχήμια, ανεβήκαμε το κακατράχαλο μονοπάτι με τις πέτρινες στριφογυριστές κορδέλες για τον εσπερινό του προφήτη Ηλία.
Κάτασπρο το γραφικό ξωκκλήσι, μας περιμένε λουσμένο στις τελευταίες αδύναμες ακτίνες του ήλιου, συμπληρώνοντας τη μαγική εικόνα εκεί ψηλά με δέος και αγιοσύνη.
Στολισμένο με φρέσκα δροσερά λουλούδια, τυλιγμένο από πυκνό θυμίαμα με μυρωδάτο λιβάνι που άφθονο έριχναν στα αναμμένα κάρβουνα τα κορίτσια της συντροφιάς για την καλή τύχη, κατά το έθιμο.
Ήταν και κείνο το ξέγναντο σαν η σκεπή του κόσμου: να στρώνονται όλα από κάτω σαν καλοτυπωμένος χάρτης. Τα ρέματα, τα χωράφια στο χρώμα του κάστανου, το πευκοδάσος, οι αιχμηρές κορυφές της Λάστου, τα φωτισμένα χωριά τριγύρω και κάτω, τα νερά της Αχάτας με το λαμπερό τυρκουάζ χρώμα. Γαλήνη και ομορφιά απερίγραπτη.
«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, ως θυμίαμα ενώπιον Σου.» ακούστηκε η φωνή του ιερέα, αρχίζοντας τον εσπερινό με το παλιό θυμιατήρι με τα κουδουνάκια και τον γλυκό ήχο της μικρής καμπάνας που ασταμάτητα καλωσόριζε του προσκηνητές.
Αχόρταγα τα μάτια απολάμβαναν την κάθε εικόνα και την κάθε στιγμή. Εκεί, στο πέτρινο φρύδι, στην κορυφή του Άη Λια να αχνοφαίνεται το μακρινό νησί της Κρήτης και που η θάλασσα σμίγει με τον ουρανό θυμήθηκα τη μαντινάδα που έμεινε ιστορική όταν τραγουδήθηκε κάποτε σε δύσκολα χρόνια. «Τη χάρη σου θα ήθελα Ηλία μου Προφήτη, γιατί ξυπνάς καθέ πρωί και χαιρετάς την Κρήτη»
Κάποτε μου είπαν πως ο ουρανός της Καρπάθου είναι ο ομορφότερος του κόσμου. Το παράξενο γαλανό του χρώμα, πότε ξέθωρο και πότε βαθύ, το ζήλεψε η θάλασσα και αρχίνησε να βάφει με το χρώμα του τα νερά της. Πόση αλήθεια!
Αρχίσαμε βιαστικά το δύσκολο κατέβασμα για να μην μας προλάβει το σκοτάδι. Ένα μπουκέτο αναμνήσεων, αποστάγματα στιγμών από αυτές που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορείς να διαγράψεις, ούτε να ξεχάσεις.
Σε συνοδεύουν για πάντα, γιατί απλούστατα έχουν γραφτεί με το ανεξίτηλο μελάνι της καρδιάς.
Ανάρτηση της κας Άννας Σακελλαρίδη
19.7.2023
Καρπαθιακα Νέα
