του Γιάννη Χατζηβασίλη
Κάτι τέτοιες ημέρες όπως την χθεσινή του Αγίου Ζαχαρία, ποιος δεν θυμάται την μορφή της Αρχόντισσας της Σαρίας που έφυγε πριν τρία χρόνια την Αναστασίας Αβδελή …
Αυτό που κάνει την Όλυμπο μοναδική , είναι ο άνθρωπος και το περιβάλλον είναι ένα. Εκφράζετε από την ομιλία, από τις μαντινάδες, τα ήθη και έθιμα της.
Μέσα από αυτές τις μορφές Αυτές οι Γυναίκες οι Γυναίκες της Ολύμπου!
Δυστυχώς δεν μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο. Μόνο σε μια αποτύπωση του χαρτιού, ή σε μια ταινία. Αυτό κάνω ακούραστα εδώ και αρκετά χρόνια..
ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ Στις πέτρες απου ξάπλωσα τη κούριαση ν αφήκω, σα τα πουλiα τα όνειρα πίσω θε να πολίκω Μαζί τους απου παίζαμε κουτσό εις τα χαντάκια, τις ρίχναμε και στη θάλασσα και κάμναμε ψωμάκια
Κι όσο εμεαλώναμε μεαλώνασι μαζι μας, κι αρχίψασι και ίνουτο ένα με το κορμί μας μια μια τις εμαζεύγαμε οσαν να (η)το χρουσάφια, σπίτια και στάβλους κάμναμε μητάτα και χωράφια και αν τις εβαρούσαμε και τις επελεκούμε, μαζί μας πάντα εκάουτο για αυτό τις α(γ)απούμε Οσο κι αν με κουριάσιασι ποτέ δε μετανιώνω, για αυτό και μαλακόνουσι πάνω τους σαν ξαπλώνω
