( Αναμνήσεις με ρομαντική διάθεση)
Το μεγαλύτερο δώρο που μας άφησαν οι Ιταλοί κατακτητές είναι το Διοικητήριο στα Πηγάδια που είναι αναμφισβήτητα ένα πραγματικό κόσμημα.
Γράφει ο Ντίνος Καραξής
φωτογραφία από το βιβλίο του Μανώλη Κασσώτη: Αναπολώντας τα Πηγάδια με τα μάτια ενός παιδιού, Αθήνα 2018
Θα είναι πρέπον να συντηρηθεί αφού και πολλοί Καρπάθιοι τεχνίτες έχυσαν τον ιδρώτα τους για τη κατασκευή του…
Με ρομαντική διάθεση ας ξεδιπλώσουμε τις αναμνήσεις μας για τον ανθόκηπο που ήταν ένα στολίδι στο χώρο για αρκετά χρόνια.
Περιβάλλετο με λιθοδομή ανεστραμμένων τόξων που κατέληγαν σε πυραμιδοειδείς κολόνες με τετράγωνη κάλυψη από πέτρινες πλάκες.
Η κεντρική μοναδική είσοδος πλάτους 2,5 μέτρων καλύπτετο από σιδηρόπλεκτο διπλό τόξο, που το αγκάλιαζαν με τα κλαδιά τους οι πολύχρωμες μπουκαμβιλιες πλέκοκοντας στεφάνι…
Περιμετρικά ιβίσκοι, γαζίες με άλλα διακοσμητικά δενδρύλια , έδιναν μια εικόνα φαντασμαγορική που σε σαγήνευε !
Εσωτερικά παρτέρια διαχωρισμένα σε κανονικά γωμετρικά σχήματα τονισμένα με φυσικές πέτρες με τους μεταξύ τους διαδρόμους στρωμένους με ψιλοχάλικο της θάλασσας.
Σε βάθος μερικών μέτρων από την είσοδο μια στρογγυλή δεξαμενή με λευκό μάρμαρο συγκέντρωνε το απαιτούμενο νερό για πότισμα.
Στο βορειοδυτικό τμήμα ένας περιφραγμένος χώρος φιλοξενούσε παγώνια που τρέχαμε με χαρά να τους δώσουμε τροφή και νερό.
Στην περίφραξη του χώρου αυτού μεγάλα θαλασσόδεντρα προστάτευαν τις εγκαταστάσεις τους.
Λίγα μέτρα από εκεί μια ξύλινη καλαίσθητη κατασκευή , ο λεγόμενος μικρός πύργος μετεωρολογίας όπου φυλάσσονταν τα όργανα για τις ενδείξεις θερμοκρασίας, βαρομετρικής πιέσεως, έντασης και φοράς ανέμων που εστέλλονταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα στην Ε.Μ.Υ Ρόδου.
Στα μαθητικά χρόνια του Δημοτικού όταν η δασκάλα μας ανακοίνωνε για τις δύο τελευταίες ώρες επίσκεψη στον ανθόκηπο για δουλειά, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!
Τα παρτέρια μπροστά με αρωματικά λουλούδια, τριανταφυλλιές, γαρυφαλιές , γεράνια και άλλα.
Δε ξεχνάμε τα παραγωγικά γεμάτα από μαρούλια και περιμετρικά με κρεμμυδάκια.
Χρειαζόντουσαν αρκετή φροντίδα που αναλάμβαναν συμμαθητές σε μεγαλύτερα ηλικία καθώς γνώριζαν από κηπουρική…
Η μεγάλη ικανοποίηση ήταν όταν δέναμε το μαρούλι με δύο κρεμμυδάκια φρέσκα και γυρνούσαμε τις γειτονιές για πούλημα και συγκέντρωση χρημάτων για την αγορά και διάθεση σχολικών ειδών σε συμμαθητές που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα προμηθευτούν.
Αλλά αυτές ήταν οι παιδικές ευαισθησίες για αγάπη και αλληλεγγύη εν έτει 1950 !
ΚΑΛΗ ΧΡΌΝΙΑ !!
20.1.2025
Καρπαθιακα Νέα