Τα στόματα των φύλλων, διήγημα από την Άννα Ρηγοπούλη - Λιατήρη

Άγνωστε Ποιητή, σε σε κράζω.

Μίκης Θεοδωράκης,

Αρκαδία VI  1969 

Είμαι η Tion και ζω στο Sophen, την πιο μολυσμένη περιοχή του πλανήτη. Στο πέτρινο σπίτι, που στέκει πάνω από τριακόσια χρόνια, γεννήθηκαν οι πρόγονοί μου, όπως κι εγώ. Με το σύντροφό μου, Pollu, υιοθετήσαμε δυο γιους και μια κόρη από τις πιο θανατηφόρες για τη ζωή περιοχές του πλανήτη. Φωνάζουμε τους γιους μας Μόλυβδο και Αμίαντο και την κόρη μας Τρύπα του όζοντος.

Ο παππούς μου, ο Leo Osteen, που κάποιος πρόγονός του ήρθε από ένα νησί του Αιγαίου Πελάγους πριν από αμέτρητα χρόνια, ήταν πιλότος. Με λάτρευε.

«Να μορφωθείς, Tion, να κάνεις το Sophen όπως ήταν παλιά, με λαμπερό ουρανό και μοσχοβολημένο αέρα από μοσχομπίζελα», μου είπε όταν ξεκίνησα το σχολείο. Παιδί ήμουν όμως τότε και δεν καταλάβαινα. Αργότερα, σαν μηχανικός ερευνήτρια, δούλευα στο ερευνητικό κέντρο του βιολόγου γενετιστή William Walter, αλλά ο παππούς έχασε ωστόσο τα λογικά του και δεν με καμάρωσε.

Πολλά χρόνια μετά το θάνατο του παππού έλαβα ένα γράμμα με αποστολέα τον ίδιο. Το άνοιξα και αναγνώρισα το γραφικό του χαρακτήρα. Συγκινήθηκα.

«Σε νοιάζομαι πάντα αγαπημένη μου, Tion. Τώρα βρίσκομαι δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από το Sophen».

«Ο παππούς σου L. O. – Ηλικία 128 ετών».

Στη δεξιά πλευρά της σελίδας έγραφε με γράμματα υπολογιστή Lathyrus odoratus. Μέσα, είχε ακόμη ένα μικρότερο, που έγραφε απ’ έξω:

«Tion, νοιάζομαι για σας! Να τον ανοίξεις, όταν θα γίνω διάσημος».

Έτσι κι έκανα.

Γέλασα, ο παππούς διάσημος. Θα είναι φάρσα, σκέφτηκα.

Με παραξένεψε το όνομα μοσχομπίζελο, αλλά δεν έδωσα συνέχεια. Πολλές και πιο πολύπλοκες σκέψεις ταλάνιζαν το νου και την καρδιά μου, που χτυπούσε ακανόνιστα από άγχος και αγωνία. Ο λόγος ήταν το πείραμα που θα ξεκινούσε σύντομα και η μεταμόρφωσή μας σε ρομπότ. Ήταν απόγευμα και ετοιμαζόμαστε για την αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση της επόμενης μέρας.

«Περισσότερο οξυγόνο, λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα», ήταν οι μοναδικές ευχές που ανταλλάξαμε στη συγκέντρωση των ερευνητών με επικεφαλής τον καθηγητή μας, διάσημο πια, William Walter. Εδώ και πολλά χρόνια ζούσαμε αγκαλιά με τοξικά χημικά και κάθε είδους ρύπους στο περιβάλλον. Από τη μεγάλη τζαμαρία της αίθουσας χαζεύαμε τη μαύρη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα και βλέπαμε στην κοίτη του ποταμού να κυλά νερό. Ενθουσιαστήκαμε! Οι θάμνοι στις όχθες είχαν ξεραθεί, ενώ όσα δέντρα άντεξαν στην ξηρασία, έστεκαν κατσιασμένα με μαραμένα καφέ φύλλα χωρίς ίχνος νέας βλάστησης.

Όλοι φορούσαμε κατάσαρκα ολόσωμες στολές που απωθούσαν τους ρύπους. Το πρόσωπο καλυπτόταν με μάσκα. Στα ανοίγματα των ματιών το επεξεργασμένο διαφανές υλικό μάς επέτρεπε να βλέπουμε. Το κρυμμένο μεγάφωνο στο μέρος του στόματος βοηθούσε στην επικοινωνία. Στο κεφάλι είχαμε ειδική κουκούλα με κεραίες, που ξεδιάλεγαν το οξυγόνο και το διοχέτευαν στη μύτη και στα άλλα ζωτικά όργανα. Η ακοή μας γινόταν με τεχνητό τρόπο πατώντας τον αισθητήρα κάτω από το αυτί. Στον καρπό είχαμε όργανα που, με ειδικό λογισμικό, μετρούσαν την οξυγόνωση του οργανισμού μας, παρακολουθούσαν την κατάσταση της υγείας μας και έκαναν όσες εξετάσεις απαιτούνταν. Στο χώρο ακούγονταν διαρκώς μπιπ μπιπ από τις ειδοποιήσεις των οργάνων. Γερό οργανισμό θεωρούσαμε όποιον δεν έπαιρνε πολλά μπιπ μπιπ. Να και μερικές από τα συνηθισμένες φράσεις που διακωμωδούσαμε την κατάσταση:

«Πόσα μπιπ πήρες στο λεπτό;»

«Πόσο οξυγόνο έχεις;»

«Η πίεσή σου είναι εντάξει;»

«Τα νεφρά σου λειτουργούν κανονικά;»

Ο σύντροφός μου, ο Pollu, κι εγώ τραβούσαμε τα βλέμματα όλων. Από περιέργεια ή από ενδιαφέρον ή από ανησυχία; Δύσκολο να πεις. Διατηρούσαμε την ψυχή μας, είχαμε ακόμη ανθρώπινη μορφή και ακοή, αλλά η φωνή μας είχε αρχίσει να αλλοιώνεται σταδιακά και έβγαινε βραχνή και ρυθμική. Έτσι, στις ευχές που πήραμε από τους συναδέλφους απαντήσαμε:

«Να – βγα – λου – με – στο – λες – και – μασ – κες».

Σηκώσαμε ψηλά τα ποτήρια με το ποτό που φτιάξαμε ρίχνοντας σε αποσταγμένο νερό το χάπι από μίγμα λωτού, αντιισταμινικού και μικρή δόση μαριχουάνας. Είχε ελκυστικό χρώμα και αστραφτοκοπούσε σαν ήλιος, που τόσο μας έλειπε… Για αμέτρητους μήνες δεν τον είχαμε δει ούτε πίσω από αραιή συννεφιά. Ο καθηγητής William Walterπαρασκεύασε το χάπι ειδικά για μας, αλλά ούτε που δοκιμάσαμε το ποτό. Κρατήσαμε τα ποτήρια αρκετή ώρα, ευχηθήκαμε και ξαφνικά τα πήρε από τα χέρια μας.

«Λυπάμαι, Tion και Pollu, αλλά το πρόγραμμα προχώρησε γρηγορότερα. Δεν πρέπει να βρέξετε ούτε τα χείλη, επειδή το πρωί θα ανεβούμε στον πειραματικό σταθμό, για να μπούμε στην τελική διαδικασία μεταμόρφωσης σας σε ρομπότ».

Μείναμε στήλη άλατος κι εκείνος στη στιγμή έδωσε τέλος στη συγκέντρωση.

«Είμαι ικανοποιημένος», ακούστηκε να λέει.

Το επόμενο πρωί ανεβήκαμε στον πειραματικό σταθμό σε ύψος δυόμιση χιλιάδων μέτρων στην τροπόσφαιρα, όπου μια τεράστια κάψουλα, το νέο μας σπίτι, μας περίμενε. Είχαμε ανάμικτα συναισθήματα. Εξερευνήσαμε στα γρήγορα όλους τους χώρους και διαπιστώσαμε με ικανοποίηση πως είχαμε περισσότερες ανέσεις από το σπίτι μας.

«Κοίτα, έχει και τις αυτοκινούμενες μεταλλικές λεκάνες του Ομήρου, για να πλένουμε τα πόδια μας!» είπε ο Pollu.

«Τι ωραία! Υπάρχουν αμέτρητα πακέτα με ξηρή τροφή και πολλές συσκευασίες με χάπια για κάθε ποτό. Θα γευτώ επιτέλους το ποτό του αποχαιρετισμού, που τόσο λιγουρεύτηκα».

Αγκαλιαστήκαμε. Δάκρυα λέκιασαν τη μοκέτα. Τα τρία μας παιδιά σκεφτήκαμε. Μας έλειπαν.

«Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, θα τους δώσετε οξυγόνο να αναπνέουν», θυμηθήκαμε τα λόγια του καθηγητή, όταν πρότεινε τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα. Πειστήκαμε μόνο και μόνο για τα παιδιά. Του ζητήσαμε όμως να διατηρήσουμε την ψυχή μας για όσο χρόνο θα διαρκούσε το πρόγραμμα και να ξαναπάρουμε ανθρώπινη μορφή μετά το τέλος του.

«Το υπόσχομαι, μα δεν είναι δυνατό να πάθετε όσα έπαθε ο Τάλως της προϊστορικής εποχής. Εκείνος ήταν χάλκινος», απάντησε σχεδόν ειρωνικά.

Η διατήρηση της ψυχής μας έγινε σταδιακά στο εργαστήριο και τελείωσε με επιτυχία. Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι γκρίνιες του Pollu για τις ανεξήγητες απουσίες ή τις μεγάλες καθυστερήσεις στα ραντεβού μας.

«Αστέρι μου, Pollu, έτσι δεν κάνει εδώ και είκοσι χρόνια; Γιατί δυσανασχετείς;»

«Τον ακολούθησα αρκετές φορές, αλλά χανόταν ξαφνικά. Αχ, δεν έπρεπε να δεχτώ να γίνω ρομπότ. Είμαι σε φάση που το μετανιώνω, έχω πολλές ενστάσεις», απάντησε ο Pollu.

«Ζεις για να γκρινιάζεις τριάντα χρόνια που σε γνωρίζω. Πώς να σε αντέξω;» είπα.

Σ’ εμένα ο καθηγητής έδωσε τον Κωδικό T 096341 £ και στον Pollu, που είναι γεωπόνος βιοτεχνολόγος, τον Κωδικό P 097541 *.

Το σημάδι £ ήταν ο αισθητήρας της ψυχής μου και το σημάδι * ήταν ο αισθητήρας της ψυχής του Pollu.

Ήρθαν παλιές αναμνήσεις στη σκέψη μας.

«Μελωδική μου λύρα», θυμήθηκα τα λόγια του Pollu και το στόμα του έτρεχε μέλι, όταν είμαστε σε διακοπές στο νησί των προγόνων μου.

«Μελώθηκε η ψυχή μου από τον μπακλαβά που έφαγα ακούγοντας λύρα», απάντησα μπουκωμένη.

«Λες ο μαγνήτης για την πατρίδα να σε τραβάει και μετά από πολλές γενιές;», με ρώτησε. «Τα μέλια τρέχουν από το στόμα σου, Tion», συμπλήρωσε.

«Κι εσένα αστέρι μου», απάντησα και τον φίλησα με τα μέλια.

Το νούμερο 0 ήταν για επικοινωνία με τον καθηγητή. Τα κοινά νούμερα 9, 4, 1 αντιπροσώπευαν τις εργασίες που θα κάναμε μαζί, ενώ με τα νούμερα 6, 7, 5 μπορούσαμε να βλέπουμε και να επικοινωνούμε με κάθε μας παιδί.

Ανησυχούσα για τη μόλυνση του περιβάλλοντος από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήδη, από τότε, πρωτόγνωρες αλλεργίες εμφανίστηκαν κυρίως σε ηλικιωμένους που αλλοίωναν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Πάλεψαν για χρόνια οι επιστήμονες, αλλά δεν κατάφεραν να αναστρέψουν τις αλλοιώσεις.

«Αυτές και άλλες ανακοινώσεις έκανε ο καθηγητής μας William Walter, όταν έγινε διάσημος και ίδρυσε το Ερευνητικό Κέντρο στο Sophen προσλαμβάνοντας πολλών ειδικοτήτων ερευνητές».

Αργότερα παρουσιάστηκε πίεση σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, που την απέδωσαν στο λιγοστό οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Από τότε καθιερώθηκε η ολόσωμη στολή που έσωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Τώρα το πρόβλημα προχώρησε πιο βαθιά στον ανθρώπινο οργανισμό με εκφυλισμό του αίματος και του μυελού των οστών. Δυστυχώς η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη.

Φαντάζομαι πως όλοι καταλαβαίνετε την τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε. Θα σας μιλήσω για πρώτη φορά για τα ασφαλή και αισιόδοξα αποτελέσματα του φιλόδοξου πειράματος που φέρει την σφραγίδα μου και το οποίο ξεκίνησε πριν από δεκαπέντε χρόνια. Δημιούργησα φυτά με μεγάλα στόματα στα φύλλα, τα οποία θα απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα και άλλους ρύπους από την ατμόσφαιρα και θα αποδίδουν οξυγόνο. Είναι κατανοητό, φαντάζομαι, σε όλους σας πως έτσι σταδιακά η ατμόσφαιρα θα καθαρίσει. Να σας πω και δυο λόγια ακόμη. Τα κύτταρα ενός φυτού απομονώθηκαν στο εργαστήριο και πολλαπλασιάστηκαν με κύτταρα πλατύφυλλων φυτών με επέκταση της αλυσίδας DNA. Χρησιμοποιήθηκαν γενετικές μέθοδοι τελευταίας τεχνολογίας και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Το μέγεθος των στομάτων των φύλλων των πλατύφυλλων φυτών αυξήθηκε κατά 178%. Μοναδική επιτυχία. Έτσι, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω την εφαρμογή του.

«Δεν είπα λέξη για το είδος του φυτού ούτε και για τη Μυστική Αόρατη Οργάνωση Υποκόσμου. Αυτά είναι μυστικά και δεν λέγονται σε  πολλούς. Ευτυχώς που οι συνεργάτες μου φορούσαν μάσκες και δεν είδα τις γκριμάτσες τους. Θα εκνευριζόμουν. Δυσαρεστήθηκαν και για λίγο έμειναν άφωνοι. Ύστερα, άκουσα οργισμένες ερωτήσεις».

«Μόνος σας καταστρώσατε το πρόγραμμα;»

«Ποιους είχατε βοηθούς;»

«Μα πώς είναι δυνατό να μην ενημερώσετε τόσα χρόνια τους συνεργάτες σας;»

«Εμάς γιατί μας έχετε; Μόνο για τα μάτια των κατοίκων του Sophen;»

«Βρες άλλους να φλομώνεις με τις εφευρέσεις και τα πειράματά σου. Εγώ παραιτούμαι».

«Με παρόμοιες τοποθετήσεις προσπάθησαν να με προσβάλλουν και να με αιχμαλωτίσουν για εκτενέστερη ενημέρωση, αλλά έμεινα ατάραχος και αλώβητος».

Έχω επιλέξει την Tion και τον Pollu να υλοποιήσουν το πρόγραμμα. Θα κάνω και συνάντηση μαζί τους.

«Αυτά είπα ψυχρά κι αποφασιστικά κλείνοντας την ενημέρωση».

‘

Γνώρισα τον καθηγητή William Walter στην περιοχή Ink, που συνόρευε με το Sophen από βορειοδυτικά, αλλά απείχε εκατοντάδες χιλιόμετρα. Είχα πιλοτάρει ως εκεί εθελοντικά, για να μεταφέρω βοήθεια της οργάνωσης StopPollutant. Βρισκόμουν κοντά στη σύνταξη και από τα πολλά ταξίδια ένιωθα συχνά εμβοές και ζαλάδες. Αφού τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο του ουρανοξύστη ΚΡΟΝΟΣ, βγήκα και κάθισα στο γυάλινο παγκάκι του κήπου. Τι να αναπνεύσω… Περισσότερο ζαλίστηκα. Από το πουθενά είδα μια σκιά να στέκεται όρθια δίπλα μου. Τρόμαξα στην αρχή, μετά είδα και το σώμα καθιστό στο παγκάκι. Ηρέμησα. Πρόσεξα τα μάτια του. Πετούσαν σπίθες υπνωτιστή.

«Είμαι ο διάσημος καθηγητής William Walter. Εσύ προσβλήθηκες από νευρική αλλεργία, λόγω της μόλυνσης της ατμόσφαιρας και θα πεθάνεις πολύ σύντομα από άνοια. Θέλεις μετά το θάνατό σου να βοηθήσεις την επιστήμη, LeoOsteen;» με ρώτησε πειστικά. Αμέσως μετά μου εξήγησε πως για να μην σκορπίσει κύμα πανικού στην ανθρωπότητα αποφασίστηκε από τους αρχηγούς των δώδεκα περιοχών του πλανήτη, να αποδοθεί η αιτία θανάτου σε γεροντική άνοια.

Μείναμε παρέα συζητώντας ατελείωτες ώρες. Είχα διάφορα ερωτήματα και πολλές ενστάσεις. Την επόμενη δειπνήσαμε στο εστιατόριο του ουρανοξύστη και επικυρώσαμε την εξής συμφωνία: Μετά το θάνατό μου θα μού έκοβαν το κεφάλι, θα το παράχωναν σε χώμα και θα φύτευαν στο εγκέφαλό μου το φυτό Lathyrus Odoratus, που θα χρησιμοποιούσαν για πειράματα.

«Έτσι θα ζωντανέψεις τα παιδικά χρόνια των προγόνων σου στο Sophen, αλλά θα μείνεις και αθάνατος να στέκεις όρθιος και να μοσχοβολάς για τους απογόνους σου!», είπε ο William Walter ενθουσιασμένος και συμπλήρωσε:

«Α, κοίταξε, μην πεις σε κάποιον για τη συμφωνία μας… Μακάρι, φιλαράκο μου, να είχαν πολλοί την τύχη σου!»

Η μόνη μου απαίτηση ήταν να βάλουν και το πηλήκιο μαζί. Αυτό του ζήτησα μόνο.

Αποχαιρετιστήκαμε. Μου έσφιξε το χέρι και το κράτησε. Παραξενεύτηκα και πόνεσα, τόσο που δυσκολεύτηκα να γράψω το γράμμα στην εγγονή μου.

Η επιλογή του Leo Osteen για το πείραμα έγινε μετά από εισήγησή μου στη Μυστική Αόρατη Οργάνωση Υποκόσμου. Τα κριτήρια που έλαβα υπόψη μου ήταν κατά προτεραιότητα η καταγωγή των προγόνων του, η γερή κράση του, η ηλικία θανάτου και η μηδενική σχεδόν χρήση φαρμάκων. Εκτός από τον πιλότο συνεργάστηκα και με πολλούς ακόμη, που είχαν προσβληθεί από νευρική αλλεργία, από διάφορες περιοχές του πλανήτη. Σε όλους εφάρμοσα την ίδια τακτική, αλλά φύτεψα διαφορετικά φυτά στον εγκέφαλό τους, ανάλογα με το κλίμα και την ένταση της μόλυνσης κάθε περιοχής.

Η εκταφή και ο αποκεφαλισμός του Leon Osteen έγινε από έμπιστους ανθρώπους της Μυστικής Αόρατης Οργάνωσης Υποκόσμου με απόλυτα μυστικό τρόπο. Σ’ αυτήν συμμετείχαν οι αρχηγοί των πιο μολυσμένων και συγχρόνως πιο πλούσιων περιοχών του πλανήτη, που ζούσαν σε ειδικά διαμορφωμένη κατακόμβη πολλά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, για να προστατεύονται από τη μόλυνση. Ήταν μία και μοναδική η Οργάνωση αυτή σ’ όλο τον πλανήτη και την ίδρυσα με πρωτοβουλία μου. Εγώ ήμουν εφόρου ζωής επίτιμο μέλος και είχα τα μέσα και τη δυνατότητα να τους επισκέπτομαι όποτε χρειαζόταν. Ο λόγος μου ήταν κανόνας και οι προτάσεις μου εφαρμόζονταν χωρίς αντίρρηση.

Όλα πήγαιναν καλά με τον Pollu κι εμένα στον ερευνητικό σταθμό. Οι συνθήκες του περιβάλλοντος, όμως, ήταν αρκετά κουραστικές. Τα όνειρα που κάναμε, να δούμε πορφυρά σύννεφα στη δύση, δεν επαληθεύτηκαν. Ο αέρας φυσούσε συνεχώς, έκανε αρκετό κρύο τη νύχτα και το περιβάλλον έμοιαζε μπεζ και μύριζε θειάφι. Έτσι, δεν καταφέραμε να αναπολήσουμε τις διακοπές μας στο νησί του Αιγαίου Πελάγους.

«Τι σόι καθαρισμό της ατμόσφαιρας κάνουν τα τεράστια στόματα, δεν έχει φανεί τόσους μήνες», γκρίνιαζε κάθε μέρα ο Pollu.

Η επικοινωνία με τα παιδιά μας γινόταν δύο φορές την ημέρα και με νοσταλγία μαθαίναμε νέα τους. Τη μέρα που μας ενημέρωσαν για την εκδρομή στο καινούργιο πάρκο με τα μοσχομπίζελα νιώσαμε έκπληξη.

«Μα πώς δημιουργήθηκε ένα τόσο μεγάλο πάρκο χωρίς να πάρει κανείς χαμπάρι;» απορήσαμε κι δυο.

«Φτιάχτηκε με μεγάλες προφυλάξεις και όσο κράτησε η κατασκευή του ήταν μόνιμα καλυμμένο με μαγικό πέπλο, που το έκανε αόρατο».

«Όλες οι εργασίες έγιναν με πλήρη μυστικότητα».

Με αυτές τις δυο ξερές προτάσεις ενημερώθηκαν τα παιδιά από τον υπεύθυνο της εκδρομής, μάς είπε η κόρη μας, η Τρύπα του Όζοντος, που ήταν μεγαλύτερη. Τα παιδιά έκαναν πολλές ερωτήσεις, αλλά δεν δόθηκαν ούτε απαντήσεις ούτε διευκρινήσεις. Τα αγόρια μας, ο Μόλυβδος και ο Αμίαντος ρώτησαν αν μπορούν να επισκεφτούν μόνοι τους το πάρκο.

«Μόνο με τη μεγαλύτερη αδελφή σας», απάντησε ο Pollu.

Φιληθήκαμε και οι πέντε με τον τρόπο που είχαμε εφεύρει και πατήσαμε stop στους αισθητήρες επικοινωνίας.

Ο καιρός περνούσε.

Η Tion και ο Pollu φαίνονταν ανήσυχοι το τελευταίο διάστημα και ζητούσαν διαρκώς να επικοινωνούν μαζί μου. Έτσι, το νούμερο 0 διαρκώς αναβόσβηνε αποσπώντας με από πολλές υποχρεώσεις. Στην αρχή απαντούσα μόνο τρεις φορές την ημέρα, όσες είχαμε συμφωνήσει, και τους διαβεβαίωνα πως το πρόγραμμα βρισκόταν σε εξέλιξη και τα αποτελέσματα ήταν ικανοποιητικά. Ώσπου μια μέρα ο αισθητήρας του Pollu έσβησε. Δεν ανησύχησα.

Μηδαμινές απώλειες, καλώδια είναι και αποφορτίζονται από τους ρύπους, σκέφτηκα με ήσυχη συνείδηση.

Κάθε βράδυ άνοιγα τη μυστική τηλεκατευθυνόμενη σκάλα κι ανέβαινα στον πειραματικό σταθμό κρυφά από την Tion και τον Pollu. Έμενα εκεί αρκετές ώρες παρακολουθώντας τη διαδικασία της αναπνοής από τα στόματα των φύλλων. Συνήθιζα να καταγράφω και δικές μου παρατηρήσεις. Διαπίστωνα μέρα με τη μέρα ότι το πείραμα του μοσχομπίζελου είχε αποδώσει καρπούς και γι’ αυτό ήμουν περήφανος. Τα στόματα των φύλλων όλο και μεγάλωναν και μάζευαν τους ρύπους από την ατμόσφαιρα μετατρέποντάς τους σε οξυγόνο. Η ατμόσφαιρα όμως καθάριζε; Δεν το διαπίστωσα ακόμη, αλλά είναι θέμα χρόνου. Πιστεύω ακράδαντα πως θα δικαιωθώ.

Ξαφνικά είδα και τον αισθητήρα της Tion να σβήνει.

Πάλι δεν ανησύχησα.

Το διαισθάνομαι! Κάτι θα συμβεί σήμερα! Κάτι που θα συνταράξει τη ζωή των προγόνων μου, σκέφτηκα, καθώς τα μοσχομπίζελα απορροφούσαν αργά και ηδονικά τα τελευταία μόρια του εγκεφάλου μου. Ξαφνικά άκουσα φωνές κοντά στο κεφάλι μου.

«Αυτό το πηλήκιο κάτι μου θυμίζει. Α! Είναι ίδιο με το πηλήκιο της φωτογραφίας του παππού της μαμάς, του Leo. Την έχει κρεμασμένη στον τοίχο».

«Ωωω, θα είναι τα παιδιά της εγγονής μου, της Tion. Ποιος άλλος θα γνώριζε το πηλήκιο μου… William Walter, η υπόσχεση που σου έδωσα έχει και με το παραπάνω πραγματοποιηθεί. Άλλο ένα ταξίδι, όπως αυτά που έκανα σαν πιλότος, ολοκληρώθηκε. Τούτο το ταξίδι όμως δεν ήταν σαν τα άλλα. Ήταν για το καλό της ανθρωπότητας. Όμως, πόσο αδύναμος και δυστυχής αισθάνομαι ξαφνικά!»

«Ευτυχώς, τα παιδιά προχώρησαν παραπέρα. Αυτό ήθελα κι εγώ… Όχι, όχι ξαναγύρισαν και με ένα μεταλλικό μυτερό σίδερο ξέθαψαν το κρανίο μου. Ω, συμφορά, τα αγόρια με σήκωσαν και με κρατούν. Το κορίτσι πήρε το πηλήκιο μου. Φεύγουν. Τώρα νιώθω θανάσιμη παγωνιά και σαν να πέφτω σε χαράδρα χωρίς πηδάλιο!»

Εκείνο το απομεσήμερο, ενώ βρισκόμουν πολύ μακριά από το Sophen, πήρα το μήνυμα:

ΕΠΕΙΓΟΝ

Προς William Walter

«Τα μοσχομπίζελα στον κήπο του πάρκου του Sophen ξαφνικά μαράθηκαν!»

Υπογραφή: Μυστική Αόρατη Υπηρεσία Υποκόσμου.

Τρομοκρατήθηκα, ήταν το πιο οδυνηρό μήνυμα που πήρα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είδα και τρομαχτικό όνειρο το βράδυ, τάχα πως άγνωστοι πολιόρκησαν την κατακόμβη και… Ας μην το θυμάμαι. Δεν έστειλα και μήνυμα στο μάντη μου… Μέχρι να φτάσω στον ερευνητικό σταθμό έπλεξα στο μυαλό μου το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Αλλοίμονο! Με τρεμάμενα χέρια ενεργοποίησα το μαγνητικό πεδίο και κατέβασα την τηλεκατευθυνόμενη σκάλα. Πάτησα για πρώτη φορά τον αισθητήρα «BRIGHT». Ανέβηκα. Πήγα κατ’ ευθείαν στον κήπο με τα φυτά και ζύγωσα στην αγαπημένη μου Dieffenbachia.

Βοήθεια! Χάνω τις αισθήσεις μου, αργά και βασανιστικά…

« Ο Μόλυβδος, ο Αμίαντος και η Τρύπα του όζοντος το γράφουν καθαρά. Είδαν ανθρώπινο κεφάλι στις ρίζες των μοσχομπίζελων. Φορούσε πηλήκιο πιλότου, όπως του παππού μου», είπα στον Pollu.

Από το πρώτο βράδυ που είδαμε τον William Walter να ανεβαίνει κρυφά τη σκάλα απενεργοποιήσαμε τους αισθητήρες επικοινωνίας και δεν τον ενημερώσαμε. Έτσι κι αλλιώς σπάνια απαντούσε. Ευτυχώς είχαμε ακόμη ψυχή και συναισθήματα και η ζωή μας ήταν υποφερτή. Μόνο που το τελευταίο διάστημα παρουσιαζόντουσαν δυσκολίες επικοινωνίας με τα παιδιά μας και συνομιλούσαμε με μηνύματα.

«Ξεθάψαμε το κεφάλι. Το φέρνουμε. Πήραμε μαζί και το πηλήκιο», έγραφε το επόμενο μήνυμα των παιδιών.

«Αφήστε με, θα ανέβω μόνος μου, έχω μάτια, μας είπε το κεφάλι του παππού», διάβασα νέο μήνυμα από την Τρύπα του όζοντος.

Ξαφνικά είδαμε το κεφάλι του παππού να ανεβαίνει τη λαμπερή σκάλα!

«Αγαπημένη μου, Tion. Δεν χρειάζεται να ανοίξεις το μικρό φάκελο. Θυμάμαι τι έγραψα: Όταν ανακαλυφθεί το κρανίο μου να το ξαναβάλετε στον τάφο μαζί με το πηλήκιο», άκουσα τη φωνή του.

Τώρα το κεφάλι του παππού πήγαινε προς τα φυτά. Ακολουθήσαμε. Ο καθηγητής William Walter άφαντος…

Μόνο τα ζωγραφισμένα με άνθη μοσχομπίζελου παπούτσια του εξείχαν από τα τεράστια στόματα. Κατάχαμα υπήρχαν σκορπισμένα κολλαριστά χαρτονομίσματα. Πρώτη φορά βλέπαμε τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά.

Σε λίγο είδαμε τα παιδιά μας να ανεβαίνουν λαχανιασμένα τη σκάλα. Τα περιμέναμε πώς και πώς. Επιτέλους, θα ανταμώναμε.

«Μαμά, μπαμπά! Πόσο μας λείψατε, σας λατρεύουμε».

«Αγαπημένα μας παιδιά σας ποθήσαμε, σας αγαπάμε».

Τα σφίξαμε στην αγκαλιά μας.

«Οι ρύποι από τον μόλυβδο, τον αμίαντο και την τρύπα του όζοντος έπνιξαν ό,τι ανθρώπινο είχαμε μέσα μας».

                                    ΤΕΛΟΣ