Είναι ενοχλητικό να παρατηρείς τους επίδοξους διαδόχους της θανούσης Φώφης Γεννηματά στην προεδρία του Κινήματος Αλλαγής κατά την διάρκεια του προεκλογικού τους αγώνα να συναγωνίζονται με τους συν αυτοίς με κάθε πρόσφορο τρόπο –με λόγια και με εκφράσεις του προσώπου τους και με χειρονομίες αντίστοιχες– να δείξουν πόσο βαθύς είναι πόνος τους για την απώλειά της. Να τους επισημάνει κανείς τον αρχαίο εκείνο ζωγράφο, που, όπως παραδίδεται, παριστάνοντας στον πίνακά του την σκηνή της θυσίας της Ιφιγένειας, ενώ δείχνει στα πρόσωπα των παρισταμένων τον πόνο ανάλογα προς την συγγένειά τους και την σχέση τους με την Ιφιγένεια, εμφανίζει τον Αγαμέμνονα, τον πατέρα της, που ο πόνος του είναι αβάσταχτος, να έχει το πρόσωπό του καλυμμένο με πέπλο, λες και καμιά έκφραση δεν ήταν ικανή να απεικονίσει τον βαθμό της οδύνης του.
Οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί, λέει ο Σίλερ, ο ρομαντικός συγγραφέας του 18ου αιώνα που προέβαλε το ιδανικό της πάλης του ανθρώπου ενάντια στην αδικία και την υποκρισία που επιπολάζουν στην κοινωνία, για τις οποίες ευθύνη έχουν όχι μόνο όσοι τις καλλιεργούν αλλά και όλοι οι άλλοι εμείς που τις ανεχόμεθα –συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ο Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης είναι Πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
πηγή www.ieidisis.gr
