γράφει ο Παναγιώτης Μουτσάκης
Χαρούμενη, ανοιχτόκαρδη όαση απάνω στο τραχύ έρημο οροπέδιο. Ο ψηλότερος σιτοβολώνας της Καρπάθου, ή αλλιώς ο πιο κοντινός στον ουρανό. Καταμεσής στην απάνθρωπη ξεραΐλα των ψηλών βουνών, η βασιλικιά πεισματάρα θέληση άπλωσε το βουερό πολύχρωμο φόρεμα της Ολυμπίτισσας, αληθινό θαύμα της ερήμου. Πρέπει πεζός να περάσεις τη διαδρομή από την Έλυμπο για Αυλώνα κι από εκεί για το εκκλησάκι του Άϊ Γιάννη για να χαρείς το θαύμα τούτο.
Ξαφνιάζεσαι αντικρίζοντας αυτό το εξαίσιο περιβόλι – Συκιές αμπέλια, παλαιά μετόχια. Θαρρείς κι είναι αντικαθρεφτισμός. Κι αλήθεια, τι άλλο είναι η θέληση του ανθρώπου, απάνω στην απέραντη φρίκη -εγώ θα έλεγα της ζωής- παρά ένας αντικαθρεφτισμός που κρατάει μια στιγμή – λίγους αιώνες- και πάλι ξανανάβει ωσότου ξαναχυθεί μέσα στις φλόγες της γης;
Έτσι ξαφνικά μέσα στο σκληρό τούτο τοπίο με τα κίτρινα χώματα, με τις σταχτοπράσινες πέτρες η χαρά που βρίσκεσαι σε αυτό το περιβόλι πληθαίνει. Γιατί μαζί με τη χαρά νιώθεις και τη υπερηφάνεια για τη θέληση και το πείσμα του ανθρώπου, και ειδικά εδω στη Κάρπαθο το πείσμα της γυναίκας. Η Όλυμπος, η Αυλώνα, είναι ένας ηθικός θρίαμβος των γυναικών και της αρετής. Και όταν λέω αρετής εννοώ το πείσμα και τη δύναμη.
Γιαυτό αρχής εξ αρχής η Αυλώνα σου γίνεται συμπαθητική σαν ορόσημο ανθρώπινης νίκης. Στάθηκα μια στιγμή σε ένα ύψωμα και τη καμάρωσα. Άκουσα καμπάνες, ανθρώπους, σφυρίγματα, παράπονα για τη ξενιτιά των ανδρών, αξεδιάλυτες γυναικείες φωνές. Πουθενά δε συναντάς γυναίκες με τόσο πάθος στην έκφραση, με τόσο «σατανικό» κυματισμό στα λαγόνια του νου, ταχύτητα στη σκέψη, αγνή και συνάμα ζωώδικη θηλύτητα. Νομίζεις ότι όλα αυτά τα σώματα είναι έτοιμα να καούν -με μάτια κλειστά κι ευτυχισμένα – για ένα σκοπό.
Για το καθήκον, για τη κοινότητα, για τη ράτσα. Κελί παλάτι και τάφος συνάμα τούτη η σταγόνα γης, σήμερα με τους 8 μόνιμους κατοίκους της, μου έδωσε μυστήριο και ψωμί, λειτουργά σαν σχολείο θα έλεγα, υπάρχει ακόμη.
Στο τέλος του οικισμού, ένα σπίτι που λειτουργεί και σαν καφενείο, 2-3 φαγητά έχουν, μου πρόσφεραν να δοκιμάσω τις δικές τους χειροποίητες μακαρούνες. Χρήματα δεν ήθελαν, τους άφησα με το ζόρι 10€, η κυρία Άννα και ο σύζυγος της Μιχάλης, μια πηχτή σταλιά μέλι, χαμόγελα στο προσκέφαλο ενός άλλου ουρανού..
