«Στις οσίες που ασκητεύουν στον κόσμο της ποίησης» (σ. 81), αφιερώνει τον ποιητικό της στοχασμό η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά. Και όντως, η ζωή είναι οσία, η ποίηση είναι οσία. Τότε γιατί ο άνθρωπος που ζει μέσα στην ποίηση είναι οσιομάρτυρας;

«Η ίδια η ζωή με μαγεύει και με τρομάζει», θα εξηγήσει η ποιήτρια στο τέλος του βιβλίου της (σ. 104). Εκφράζει διαρκώς το μεγάλο της πάθος για τη ζωή και τον έρωτα –αρχή της ζωής–, τον τρόμο της μπροστά στις αδικίες της ζωής, το θαυμασμό της για τη δύναμη του ανθρώπου να αντιμετωπίσει και να ανατρέψει κάθε επικείμενη καταστροφή, όσο μεγάλη και αν είναι. Ό,τι και αν συμβεί, στην κοσμοθεωρία της ποιήτριας

Γλυκιά είναι η ζωή
Ο ήλιος λάμπει.
Τα πουλιά κελαηδούν,
κι εγώ γελώ, όλο γελώ!
(«Η Ζωή», σ. 71)

Κι εμείς γελούμε, χάρη στην ομορφιά που μοιράζεται μαζί μας, που μας προσκαλεί να βλέπουμε γύρω μας.

Η ποιητική σύνθεση που φέρει το βαπτιστικό της όνομα ρέει με λόγο γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο, την ποίηση, τη ζωή. Κείμενα γραμμένα από μικρή ηλικία έχουν την ωριμότητα του λόγου που πέρασε μέσα από αναγνώσεις και βιώματα. Μια ποίηση που ξεπερνά όλες τις δυσκολίες, που μας θυμίζει διαρκώς ότι «Εν αρχή είν’ ο Λόγος».