Από τον «Επίλογο» του βιβλίου: Το σωστό να λέγεται. Όσο περισσότερη ρουτίνα και λιγότερη φαντασία έχει ένα σύστημα διακυβέρνησης, τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια προσφέρει. Μας μαθαίνει να ζούμε μέσα στο παράλογο.
Τα μηνιαία λαχεία είναι εκεί να το επιβεβαιώσουν. Ο πρώτος λαχνός, πιστός οπαδός του Μαμωνά, πέφτει ανελλιπώς στον εκατομμυριούχο της πόλης. Η μοτοσυκλέτα του λαχείου δεν είναι απλώς παράλογη, είναι μοντέρνα και έχει χιούμορ. Επιλέγει την ηγουμένη. Απέναντι στην καταπραϋντική δημοκρατία ορθώνεται ένας άλλος, ασύλληπτος τρόπος ζωής, που πηγάζει από τη λογική του ονείρου.
Η Ισαβέλλα προσφέρει ποιητικές εξηγήσεις για όποιο φαινόμενο θεωρεί φυσικά υπερφυσικό. Μας εξηγεί πώς μπορεί να ευδοκιμήσει μια πανέμορφη πόλη, ενώ περιβάλλεται από δασύλλια και δάση, που αγκαλιάζουν μια λίμνη, στενή συγγενή της Αχερουσίας. Στην τρίπρακτη κωμωδία, Intermezzo, ο Jean Giraudoux δίνει την εντύπωση ότι τοποθετεί τους ήρωές του σε μια ονειρική σκάλα βιβλικών προδιαγραφών.
Όπως πάντα, παίζει με τον αναγνώστη και το θεατή του. Επινοεί μια κάμπια που έχει το όνομα του γαλάζιου ουρανού. Η βασική ερώτηση του έργου φαίνεται να είναι: Πώς θα δημιουργήσουμε ποίηση για να ζήσουμε στην κορυφή της σκάλας, αυτής που μας οδηγεί στον ουρανό;
Το ιντερμέδιο είναι ένα διφορούμενο διάλειμμα – ο θρίαμβος του ονείρου/η γοητεία του θανάτου.
Η Ζωή Σαμαρά είναι ομότιμη καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ.
Ο Ζαν Ζιρωντού φοίτησε στην περίφημη Ecole Normale Superieure, επιλέγοντας να ειδικευθεί στις “γερμανικές σπουδές”. Ταξίδεψε στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. και στο Παρίσι, συχνάζοντας στα φιλολογικά στέκια. Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον μεγάλο θεατράνθρωπο Λουί Ζουβέ, που τον βοήθησε να ανακαλύψει τη βαθύτερη κλίση του: το θέατρο. Από το μυθιστόρημά του “Siegfied et le Limousin” εμπνέεται το καταφανώς ανώτερο ομώνυμο θεατρικό Ζίγκφριντ (1928). Από τότε, σχεδόν κάθε χρόνο έγραφε ένα νέο έργο: “Αμφιτρύων” (1929), Ι”ουδήθ” (1931), “Ιντερμέτζο” (1933), “Τέσσα” (1934), “Ο Πόλεμος της Τροίας δεν θα γίνει” (1935), “Ηλέκτρα” (1939), “Οντίν” (1939).
Μες στη δύσκολη συγκυρία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο Ζιρωντού επέστρεψε στο θέατρο με τα “Σόδομα & Γόμορρα” (1943). Πεθαίνει τον Ιανουάριο του 1944 χωρίς να προλάβει να δει τη χώρα του απελευθερωμένη. Ο φίλος του Λουί Ζουβέ θα ανεβάσει το 1946 την πολύ γνωστή, και στο ελληνικό κοινό, “προφητική” του κωμωδία “Η τρελή του Σαγιό” (1945).
#Μόλις_κυκλοφόρησε #Ιντερμέτζο #Jean_Giraudoux
