του Μανώλη Δημελλά
Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της πιο γεμάτης ημέρας τους καλοκαιριού είναι πίστη, η ελπίδα στον άνθρωπο και στο Θεό. Έτσι κι εδώ κάτω, στο Νότιο Αιγαίο, ο Δεκαπενταύγουστος έχει παρελθόν κι είναι ταυτόσημος με τη λαμπρότητα του ήλιου.
Οι Μενετές, το Απέρι, οι Πυλές κι η Όλυμπος Καρπάθου, γίνονται το κέντρο. Στο πέργυρο των εκκλησιών από το πρωί υπάρχει κίνηση και αναστάτωση.
Οι εθελοντές μέρες τώρα συνέχιζαν με ζήλο την υπερπροσπάθεια. Πάλευαν να τακτοποιήσουν τη μεγάλη γιορτή, να ετοιμάσουν τις εκκλησιές, να φροντίσουν το μεσημεριανό γεύμα, μα δεν είναι λίγο να υποδέχεσαι τόσους προσκυνητές. Με τόλμη έδιναν αγώνα στη Χάρη της κι είχαν έναν τουλάχιστον λόγο, μια υπόσχεση, για να Την υπηρετήσουν!
Ο ναός της Παναγίας των Μενετών Καρπάθου είναι χτισμένος στα 1845, στο ίδιο σημείο ήταν μαζί οι ναοί του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου και είχε πρωτομάστορα τον Εμμ. Χατζημανώλη.
Οι μεγάλες μαρμάρινες κολώνες (4,45μ ύψους και σε 0,40μ διάμετρο) στο εσωτερικό του, έχουν μεταφερθεί από την ερειπωμένη εκκλησία της Αγίας Αναστασίας της Αρκάσας.
Η παράδοση θέλει αυτή η μεταφορά να ήταν ακόμη μια αφορμή για να στηθεί ένα γερό γλέντι.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Καρπαθιακά», ο γιατρός-συγγραφέας Γ.Μ. Γεωργίου, είχαν τοποθετήσει τις μαρμάρινες κολώνες, πάνω σε κορμούς δέντρων, και τις Κυριακές όλο το χωριό έπαιρνε θέση στο τράβηγμα, συμμετείχε στη μετακίνηση τους από την Αρκάσα για τις Μενετές.
Η καμπάνα από το παλιό κωδωνοστάσιο, (μαζί με το σχολείο και την κεντρική πύλη, χτίστηκαν μεταξύ 1845-1869), έλεγαν πως ακουγόταν μέχρι κάτω, τα Πηγάδια. Όμως έπειτα από χτυπήματα κεραυνών, θεωρήθηκε ετοιμόρροπο, έτσι κατεδαφίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Στη συνέχεια, με τον αγώνα και τη συμβολή των απόδημων Μενετιατών, κατασκευάστηκε το σημερινό. (το σχολείο ήταν δωρεά του Μάκη Ρήγα, Η παροικία και ο σύλλογος Μενετιατών Αμερικής).
Μια από τις πιο δυνατές σύγχρονες ιστορικές μνήμες του νησιού γράφεται στην αυλή ετούτης της εκκλησίας. Ήταν το πρωινό της 5η του Οκτώβρη 1944, εδώ υψώθηκε η Ελληνική σημαία, από εδώ θα ξεκινήσει ο Ξεσηκωμός και η Απελευθέρωση της Καρπάθου.
Σήμερα τα σοκάκια ζωνταζωντανεύουν, στα καφενεία ούτε σκαμνί δε θα μείνε λεύτερο, ενώ τα μενετιάτικα σπίτια, έτσι καθαρά και στολισμένα, μοιάζουν με ολόδροσες νύφες φορτωμένες από χρυσά φλουριά.
Έπειτα φτάνει η ώρα για τα όργανα. Οι λύρες και τα λαούτα, ζεσταίνονται και παίρνουν φωτιά! Σε ολάκερο το χωριό ηχούν μαντινάδες και κείνο, σα τη μάνα, που ζει όλο το χειμώνα ολομόναχη, είναι η στιγμή που χαίρεται, αγκαλιάζει και δε χορταίνει να δίνει φιλιά κι αγάπη στα παιδιά του.
Σε αυτό, το αιώνιο συναπάντημα, τα λόγια περισσεύουν. Η μέρα σίγουρα δεν είναι αρκετή κι νύχτα θα κάνει τα δικά της, ακόμη μια φορά η μουσική θα ξεσηκώσει τα πόδια για χορό! Είναι οι ώρες για γλέντι στις Μενετές Καρπάθου.
Απομένουν πίσω οι κρυφοί καημοί, βλέπεις οι ανθρώπινες ελπίδες, μοιάζουν με τα βάσανα, δεν έχουν τελειωμό.
Έτσι, κάπως μοιραία, έρχονται εκείνες οι προσωπικές κρυφές εξομολογήσεις, τα τάματα που έχουν Εκείνη προορισμό. Μα φτάνει μόνο ένα φιλί, μια γνήσια προσευχή, για να ειπωθούν όλα τα μυστικά στην πιο ανοιχτή αγκαλιά του κόσμου, την Παναγία που σήμερα γιορτάζει.
πηγή www.karpathiakanea.gr